Ik weet nog heel goed de eerste tekening van Snorreke die uit mijn vingertoppen kwam. Misschien schrijf ik beter even over de oorsprong van deze kleine muis.

​

280 maanden geleden vertelde een zeker Norman De Bruyn mij de eerste avonturen over een kleine, vastberaden muis. Iedere avond verfilmde deze kleurrijke verhalen zich voor mijn ogen. Ik herinner me nog heel goed dat mijn papa geen prentenboeken nodig had om mijn fantasie op een rustgevende manier op te wekken. Prachtige herinneringen die de grondslag zijn voor mijn werk.

​

Op mijn 6 jaar is deze fantastische verhalenverteller overleden. Vele kinderen verdringen de gedachten tot op een dag deze terug boven water komen piepen. Dit gebeurde ook bij mij. Enkele jaren geleden zei mijn geest “Stop! Rewind! Het is verwerktijd!” Tijdens deze periode heb ik heel wat hulpmiddelen geprobeerd. De allerbest techniek was creativiteit koppelen aan al wat positief is.

​

Een krampachtige schets op een koud bankje in een drukke stad, was de eerste rechte lijn naar mijn doel. Een doel dat  Snorreke en mezelf zal koppelen aan elkaar. Een doel dat ik zeker mijn verwerkingsproces mocht noemen. Ik geloof dat alles gebeurd met een reden. Het laatste jaar leef ik echt naar deze gedachte. Snorreke is niet voor niets op mijn levenspad gekomen. Laat ons zeggen dat onze wegen elkaar op een hele mooie manier mogen kruisen.  (2019)

​

Een ode aan mijn papa, Norman De Bruyn

​

Kleine update:

Ik ben gelukkig! Kort maar krachtig! (2020)